1 Οκτ 2015

Live like BABOLA


Η BABOLA, για όποιον δεν ξέρει, είναι η λατρεμένη μου μαύρη καλλονή. Έγινε μέλος της οικογένειάς μας το 2007, όταν ήταν 4 μηνών. Τη βρήκα σε ένα Pet Shop της Παλλήνης να φιγουράρει ανάμεσα σε καθαρόαιμα κουτάβια που τα μοσχοπουλούσαν. Δεν είχε να στερηθεί τίποτα σε ομορφιά και γλύκα από τα άλλα σκυλάκια και τη χάριζαν, γιατί την είχαν βρει εγκαταλελειμμένη σε κοντινό χωράφι. Από τότε κολλήσαμε. Είναι η αγάπη μου και είμαι η δικιά της.

Παρά την υπερκινητικότητά της, που ακόμα καλά κρατεί, τρελαίνεται για αγκαλίτσες. Είναι υπερπροστατευτική απέναντί μου και δεν τολμάει ούτε να μου μιλήσει κανείς όταν με συνοδεύει. Το αγαπημένο της παιχνίδι; Να τρομάζει τους περαστικούς με το δυνατό της γαύγισμα. Η φωνακλού μου! Έχει φάει πολλά βρισίδια η καημενούλα για τον λόγο αυτό. Όταν κάθεται στον χώρο της, διαλέγει ένα παιχνιδάκι από τον σωρό και παίζει μοναχούλα της. Και πολλά ακόμα που συνθέτουν την σκυλίσια μοναδική προσωπικότητά της.


Όταν έχω τις "μαύρες" μου (ειρωνεία έτσι;) προσπαθώ να τη φέρω στο νου μου και να εφαρμόσω κάποιες από τις συμπεριφορές της, που με επηρεάζουν θετικά και η σκέψη τους με οφελεί.

Πώς είναι, λοιπόν, να ζω όπως η BABOLA;
  • Όταν θέλω κάτι πολύ, παλεύω μέχρι να το αποκτήσω.
  • Δε θυμώνω παρά μόνο με σοβαρή αιτία.
  • Δεν κρατάω μούτρα.
  • Είμαι περίεργη και εξερευνητική.
  • Η χαρά μου δε μειώνεται με την επανάληψη της αιτίας που την προκαλεί. Είναι πάντα σαν την πρώτη φορά.
  • 'Οταν μου αρέσει κάτι πολύ, θέλω να το κάνω συνέχεια.
  • Δεν περιμένω τίποτα, κι όταν έρχεται, η χαρά μου δεν περιγράφεται. 
  • Αγαπάω χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα.
  • Προστατεύω όσους αγαπάω.
  • Δεν προδίδω εκείνους που αγαπάω.
  • Εκδηλώνω τη χαρά μου.
  • Δεν βασανίζομαι με σκέψεις. 
  • Όταν ξαπλώνω, απλά κοιμάμαι.
  • Μου αρέσει η συντροφιά.
  • Κάνω παρέα μόνο με όσους συμπαθώ.
  • Ανταποκρίνομαι σε οριοθέτηση όταν με οφελεί.
  • Φχαριστιέμαι να λιάζομαι στον καθαρό αέρα.
  • Μου αρέσει να παίζω και να αθλούμαι.
  • Δεν καπνίζω.
  • Τρελαίνομαι για φρούτα και λαχανικά.
  • Οι βόλτες μου κάνουν καλό.
  • Όταν νοιώθω μοναξιά, βρίσκω να κάνω μόνη μου κάτι για να μη βαριέμαι.
  • Όταν δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι τι θέλω, τους το εκφράζω με τον τρόπο μου.
  • Η ζωή μου είναι απλή. Τη δέχομαι όπως μου προσφέρεται. Είμαι χαρούμενη.


Τελικά η BABOLA για μένα είναι μοντέλο συμπεριφοράς και μορφή ψυχοθεραπείας. 
Μια, όμως, συνήθειά της που δεν πρόκειται να υιοθετήσω είναι η ασυγκράτητη λαιμαργία της (για ευνόητους λόγους). Εντάξει, και το κατούρημα έξω!
vicious Lamb, 01.10.15

25 Σεπ 2015

Βιβλιομυρικάσματα. Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες.

Διαβάζοντας τελευταία δύο από τα βιβλία του Pedro Juan Gutiérrez, του 'ανελέητου χρονικογράφου', όπως τον χαρακτηρίζουν, μέσα από τη ζωντανή και ωμή περιγραφή στιγμών από τη ζωή του στην αντιφατική και ερωτική Κούβα αλλά και στην παγερή Σουηδία, ξεχώρισα κάποια κομμάτια που μπορούν να σταθούν και μόνα τους. Καλή ανάγνωση!


Αποσπάσματα από το βιβλίο 'Η βρώμικη τριλογία της Αβάνας'
του Pedro Juan Gutiérrez . Εκδόσεις Μεταίχμιο.
  • Ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει πολλά μικρά λάθη. Χωρίς να έχει σημασία. Αλλά αν τα λάθη είναι μεγάλα και επηρεάζουν τη ζωή του, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μην πάρει το θέμα στα σοβαρά. Μόνο έτσι αποφεύγει τα βάσανα. Τα παρατεταμένα βάσανα μπορούν να αποβούν θανατηφόρα.
  • Το σεξ δεν είναι για ανθρώπους με αναστολές.
  • Αν έχεις δικές σου ιδέες -ακόμα κι αν αυτές είναι λίγες-, πρέπει να καταλάβεις ότι θα συναντάς πάντα κατεβασμένα μούτρα, ανθρώπους που θα σου πάνε κόντρα, να σε μειώσουν, να 'σε κάνουν να καταλάβεις' ότι δεν έχεις τίποτα να πεις ή ότι πρέπει να αποφεύγεις εκείνο τον τύπο επειδή είναι τρελός ή πούστης ή σκουλίκι.
  • Πρέπει να ζηλεύει κανείς μόνο ό,τι αξίζει πραγματικά τον κόπο. 'Ο,τι είναι πραγματικά σημαντικό. Δεν πρέπει να ξοδεύεται ζηλεύοντας τα πάντα.
  • Να επιθυμείς κάτι. Όταν επιθυμείς κάτι έντονα, είσαι ήδη στον σωστό δρόμο. Είναι σαν εκείνο τον τοξότη ζεν που ρίχνει το βέλος χωρίς να λαμβάνει υπόψη το στόχο. Κι επιμένει με τον τρόπο αυτό για πολλά χρόνια μέχρι να καταφέρει να πετύχει διάνα, με αυτή τη μέθοδο που ανατρέπει τη λογική.

  • Η αναζήτηση της ισορροπίας μου έχανε πάντα την ισορροπία της. Το μόνο που ζητούσα ήταν η εσωτερική γαλήνη. ... Το σημαντικό είναι να μη βαριέσαι. 
  • Νομίζω πως όλα αυτά τα χρόνια ήμουν πολύ συμπονετικός με τον εαυτό μου και με απέφευγα. Αυτό ήταν το χειρότερo: απέφευγα να είμαι με τον ίδιο μου τον εαυτό. Να μου κάνω παρέα. Να μιλάω λίγο μ'εμένα τον ίδιο. Και ίσως εκείνη η επίμονη αναζήτηση της εσωτερικής γαλήνης να μου έκανε μεγάλη ζημιά. Δεν ξέρω ποιος στο καλό μου έβαλε αυτή την ιδέα στο κεφάλι. Για να ζήσεις με εσωτερική γαλήνη πρέπει να είσαι ηλίθιος. Ή όχι;
  • Εγώ δεν ήθελα να αγαπήσω ξανά. Αρκετά είχα τραβήξει με την αγάπη. Η αγάπη συνεπάγεται υπακοή και υποχωρήσεις. Εγώ δεν μπορούσα να συνεχίσω να είμαι υπάκουος ούτε να υποχωρώ για τίποτα και για κανέναν.
  • Καθένας από μας, από τη φύση του, είναι άστοχος και ασύνετος, μόνο που καταπιεζόμαστε για να επιστρέψουμε στο μαντρί, σαν καλά πρόβατα, και φοράμε χαλινάρια και φίμωτρα.
  • Δεν υπάρχει λόγος να παριστάνεις ποτέ ότι είσαι εύστοχος και συνετός και να ζεις μια ζωή γραμμική, με απόλυτη ακρίβεια. Η ζωή είναι πολύ περιπετειώδης.
  • ...δεν ήξερα πώς να ξεφορτωθώ τη νοσταλγία για να ζήσω ήρεμα. ... είναι αδύνατον να ξεφορτωθώ τη νοσταλγία, γιατί είναι αδύνατον να ξεφορτωθεί κανείς τη μνήμη. Είναι αδύνατον να ξεφορτωθείς ό,τι έχεις αγαπήσει.
  • Και αυτό είναι εκείνο που αναζητούμε όλοι καθημερινά: Να μη σπαταλήσουμε τη ζωή μας μονάχοι, να συναντήσουμε κάποιον, να δοθούμε λίγο, να αποφύγουμε τη ρουτίνα, να απολαύσουμε το κομμάτι της γιορτής που μας αναλογεί.
λίγη μουσική όσο συνεχίζεις το διάβασμα? 
Orlando Contreras, διάσημος κουβανός τραγουδιστής
που ακούει και ο Pedro Juan κάποια στιγμή στο 2ο βιβλίο.

  • Τα ανθρώπινα όντα πρέπει να εξαλείψουμε τα όνειρα, να πατήσουμε τα πόδια μας στη γη και να πούμε: "Γαμώτη μου, τώρα μάλιστα! Έχω ρίξει άγκυρες. Ας πλακώσουν τα μπουρίνια". Μόνο έτσι μπορείς να φτάσεις στο τέλος με ελάχιστες βλάβες και χωρίς να μπάσεις πολλά νερά ή έστω με λίγα βρομόνερα στη σεντίνα.
  • Άμα φας πολλές κλοτσιές στον πισινό και στ'αχαμνά, τελικά μαθαίνεις να είσαι λίγο σκληρός και να επιτίθεσαι κατά μέτωπο και να αγωνίζεσαι για το καθετί. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Yπάρχει άλλος τρόπος να ζει κανείς;
  • Αν δεν έχεις όλες τις πληροφορίες δεν μπορείς να σκεφτείς ούτε να αποφασίσεις ούτε να έχεις άποψη. Μετατρέπεσαι σε ηλίθιο, ικανό να πιστέψει σε οτιδήποτε.
  • Γράφω για να κεντρίσω λιγάκι και να αναγκάσω κι άλλους να μυρίσουν τα σκατά. Πρέπει να κατεβάζουμε το μουσούδι μας στο έδαφος και να μυρίζουμε τα σκατά. Έτσι τρομοκρατώ τους δειλούς και ενοχλώ εκείνους που αρέσκονται να φιμώνουν όσους μπορούμε και μιλάμε.
  • "Η πολιτική είναι η τέχνη του καλώς εξαπατείν".
  • Καμιά φορά, σχεδόν πάντα, είναι καλό να αφήνεσαι να σε παρασύρει η διαίσθηση σου, να μη σκέφτεσαι. Η πολλή σκέψη καταστρέφει πολλά πράγματα στη ζωή.
  • Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να μην ανησυχώ.
  • Το να αυνανίζεσαι μόνος σου είναι σαν να χορεύεις μόνος σου: Στην αρχή είσαι χαρούμενος και πιάνει το κόλπο και μετά συνειδητοποιείς ότι είσαι βλάκας. 
  • Μου αρέσει να περπατάω αργά, αλλά δεν μπορώ. Περπατώ πάντα βιαστικά. Και είναι παράλογο. Αφού δεν έχω ιδέα που πάω, γιατί βιάζομαι; Προφανώς γι'αυτόν ακριβώς το λόγο: Είμαι τόσο τρομοκρατημένος που τρέχω ασταμάτητα. Φοβάμαι να σταματήσω μια στιγμή και να ανακαλύψω ότι δεν ξέρω πού στον πούτσο βρίσκομαι.
  • Λίγοι μόνο επιβιώνουν: Τα πολύ αστέρια και οι πολύ "κότες".
  • Συμβαίνει συχνά. Όταν έχεις υπερβολικά πολύ κόσμο γύρω σου, μπερδεύεσαι. Κι αρχίζεις να γίνεσαι μπαλάκι ανάμεσα σε αυτό που πρέπει και σ'αυτό που γίνεται και σ'αυτό που θέλεις. Κι ανάμεσα σ'αυτό που δεν πρέπει, αυτό που δεν γίνεται κι αυτό που δεν θέλεις.
  • Γι'αυτό χανόμαστε. Επειδή είμαστε υπερβολικά βιαστικοί κι έχει πολύ θόρυβο τριγύρω. Ο θόρυβος τρυπώνει μέσα μας και ενεργούμε ψυχαναγκαστικά, χωρίς να συλλογιζόμαστε.
  • Μερικές φορές είναι κακό να ξέρεις πολλά. Μακάριοι οι αδαείς.
  • Η ζωή μου σκορπίζεται διαρκώς. Σαν ποτάμι που βγαίνει από την κοίτη και ξεχειλίζει στη γη. Τότε πρέπει να παρατήσω πολλά πράγματα και να σκεφτώ τι είναι χρήσιμο και καλό. Μόνο έτσι μπορώ να ελέγξω το νερό και να το επαναφέρω στην κοίτη του. Σαν το εκκρεμές. Πάντοτε έτσι ήταν. Έχω πια συνηθίσει να ζω με αυτές τις πλημμύρες που παρασέρνουν τα πάντα κι ύστερα έρχεται η ηρεμία, η αυτοκυριαρχία, η μοναξιά, η σιωπή. Είναι ένα μεγάλο μάθημα. Ατελείωτο. Υποψιάζομαι ότι δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ.
  • Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι έτσι. Δυνατοί. Οι δειλοί και οι τεμπέληδες μια ζωή γκρινιάζουν και κλαίνε. Οι αδύναμοι πιστεύουν ότι σήμερα τελειώνουν όλα. Στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Σήμερα είναι που ξεκινάνε όλα.
  • Με φοβίζει το γεγονός ότι ξέρουμε ότι είμαστε τέρατα και μισούμε όποιον το λέει δυνατά.
  • Και πρέπει να φυλάγεσαι από τους φαφλατάδες. Άνθρωποι χωρίς χαρακτήρα, που θα σε πουλήσουν με την πρώτη ευκαιρία. Εγώ δεν μιλάω. Το βουλώνω κι έχω το κεφάλι μου ήσυχο. 
  • Το να αποχαυνώνεται το μυαλό είναι καλό για να μη σκέφτεσαι. Μερικές φορές σκέφτομαι υπερβολικά και απογοητεύομαι.
  • ... το καλύτερο είναι να μη σκέφτεσαι πολύ και να διασκεδάζεις.
  • "Άκου να σου πω, η ζωή δεν θέλει πολλή σκέψη, γιατί θα λιώσεις το κεφάλι σου. Πάρ'τη χαλαρά".

  •  Μέσα στο χάος ο κόσμος γελά, επιβιωνει, προσπαθεί να περάσει όσο καλύτερα μπορεί και οξύνει τις αισθήσεις και την όσφρησή του, όπως κάνουν τα πιο αδύναμα και μικροσκοπικά ζώα, που μαθαίνουν να κάνουν οικονομία στις δυνάμεις τους και αναπτύσσουν διάφορες ικανότητες, επειδή ξέρουν ότι ποτέ δεν θα γίνουν μεγάλα, δυνατά και κυρίαρχα. Εφόσον γεννήθηκαν στα ερείπια, το θέμα είναι να μην εγκαταλείψουν ποτέ τον αγώνα ή να μην επιτρέψουν ποτέ να τους χτυπήσουν τόσο ώστε στο τέλος να αναγκαστούν να πετάξουν την πετσέτα και να σηκώσουν τα χέρια ψηλά. Όλα είναι δυνατά, όλα ισχύουν, εκτός από την ήττα.
  • Λένε ότι ο Θεός ποτέ δεν σου στέλνει τίποτα που να μην μπορείς να αντέξεις.
  • "Στη ζωή δύο είναι οι κανόνες που πρέπει να ισχύουν. Ο πρώτος είναι ότι κάθε ανθρώπινο ον έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι του αρέσει. Και ο δεύτερος ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να υπακούει στον πρώτο κανόνα".
  • "Ζεις μέρα με τη μέρα. Το χθες πέρασε και το αύριο δεν ήρθε ακόμα".





Αποσπάσματα από το βιβλίο 'Ο έρωτας νοστάλγησε την Κούβα'
του Pedro Juan Gutiérrez . Εκδόσεις Μεταίχμιο.

  • Η μοναξιά είναι αναπόφευκτη. Και βοηθάει. Συγκεντρώνομαι περισσότερο. Είμαι πιο ο εαυτός μου όταν συζούμε, κολλητά, η μοναξιά κι εγώ. Λατρεύουμε ο ένας τον άλλο. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τη μοναξιά.
  • Ίσως και να μ' έχουν κουράσει αυτά τα παιχνίδια. Νεαρός ήμουν αυτό που λέμε σαβουρογάμης, ξεκοκάλιζα οποιοδήποτε ψοφίμι. Και μάλιστα με όρεξη. Ακόμα κι αν μύριζε σαπίλα, για μένα είχε τη γεύση της πιο λαχταριστής λιχουδιάς. Με τα χρόνια γίνεται κανείς πιο επιλεκτικός και μετατρέπεται σε γευσιγνώστη. 
  • "Έτσι είναι. Οι πρώτοι που δεν ξέρουν τι κάνουν ούτε προς τα πού πηγαίνουν είναι οι πολιτικοί αρχηγοί. Γενικά δεν μπορούν να διατηρήσουν μια σταθερή πορεία για περισσότερο από ένα χρόνο. Ύστερα από αυτό το διάστημα είναι πια ναυαγοί και τους σπρώχνει το ρεύμα. Άρα, τι είναι πολιτική; Ένα πλοίο που βολοδέρνει μεσα στην καταιγίδα. Χορεύουμε;"



  • "Τότε τι ενδιαφέρει τον κόσμο;" "Τα λεφτά, Ανιέτα, τα λεφτά. Αυτό είναι το μόνο που ενδιαφέρει. Ο κόσμος ξεχνάει τα πάντα και καταντάει ηλίθιος για τα λεφτά. Φοβούνται και νομίζουν ότι τα λεφτά είναι το γιατρικό. Τους κάνουν να φοβούνται για να τους ελέγχουν. Όπως κάνουν οι κακοί πατεράδες στα μικρα παιδιά".

  • "Έχω σιχαθεί να σκέφτονται οι άλλοι και να αποφασίζουν άλλοι για μένα. Ο καθένας πρέπει να υπερασπίζεται λίγο παραπάνω την ίδια του τη ζωή. Και πρέπει να σέβεται τους υπόλοιπους".
  • Αυτό είμαστε στο κάτω κάτω: σκόνη και ησυχία. Αλλά το γεγονός ότι το ξέρουμε μας τρομάζει, γι'αυτό βάζουμε πολύ θόρυβο και φασαρία στη μέση, ανάμεσα στην αρχή και το τέλος.
  • ...ζούμε σε στάδια. Τίποτε δεν είναι αιώνιο. Αν κανείς το συνειδητοποιήσει, απολαμβάνει πολύ περισσότερο την κάθε στιγμή.
  • Κανένας επιχειρηματίας δεν είναι τίμιος. Κανένας πολιτικός δεν είναι τίμιος. Κανείς δεν είναι τίμιος. Τι είναι η τιμιότητα;
  • Ο κόσμος πάντα πιστεύει ότι ο γείτονας ζει καλύτερα. Η μαλακία είναι ότι τις περισσότερες φορές αυτό ισχύει.
  • Η ζωή είναι πολύ πιο περίπλοκη από τη λογοτεχνία, αλλά και λιγότερο έντονη. Η λογοτεχνία πρέπει να προχωράει με υπερβολική ταχύτητα για να διατηρεί την ένταση. Αλλιώς θα ήταν ένα νυσταλέο και βαρετό ταξίδι.
  • "Τα πάντα μπορούν να φανούν παράλογα. Ή όχι. Υπάρχουν όρια που μπορεί κανείς να υπερβεί μόνο προσωπικά. Όταν θέλεις να τα μοιραστείς με κάποιον άλλο παύουν να υπάρχουν".
  • Πολλές φορές προσπαθεί κανείς να αλλάξει τη ζωή του. Να αποκτήσει περισσότερο έλεγχο, να προβλέψει κάποια πράγματα. Αλλά όχι. Είμαστε σαν εκείνα τα τρελά μυρμήγκια που τρέχουν στον κήπο και πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο και χάνουν το δρόμο τους ξανά και ξανά.
  • "Πρέπει κανείς να κρατάει το διάβολο μέσα του. Αν είσαι πολύ ευγενής σε πατάνε".
  • Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με πιέζουν. Όλο και κάτι προσπαθώ να ελέγξω αλλά είναι άσκοπο. Ποτέ δεν ελέγχω τίποτε. Και συνεχίζω ανήσυχος και αγχωμένος. Κυρίως τη νύχτα. ... Εντέλει, όπως όλοι, έχω μια μεγάλη λίστα από αντιθέσεις, προβλήματα, μίση, τραύματα και κάθε είδους μπερδέματα. Προσπαθώ να τα ξεχάσω και να ζήσω μέσα στην αγνότητα, αλλά δεν μπορώ. Κατά βάθος δεν θέλω. Το να ζεις ευτυχισμένος είναι αφέλεια. Μερικές φορές συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά θα τα κουβαλάω πάντα μαζί μου. Είναι σαν τατουάζ που χαράζει κανείς πολύ βαθειά μέσα του και δεν μπορούν πια να σβηστούν. Είναι για πάντα εκεί.

Ο Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες, τον οποίο χαρακτηρίζουν ως τον Μπουκόφσκι της Καραϊβικής, γεννήθηκε στην Κούβα το 1950. Έκανε διάφορα επαγγέλματα μέχρι να γίνει συγγραφέας, από παγωτατζής και εφημεριδοπώλης ως καθηγητής κολύμβησης και καγιάκ. Εργάστηκε επί χρόνια ως δημοσιογράφος και εκφωνητής στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Πολυμεταφρασμένος στο εξωτερικό, τα περισσότερα βιβλία του κυκλοφορούν στην Ισπανία. www.pedrojuangutierrez.com.

vicious Lamb, 25/9/2015

14 Σεπ 2015

Προσοχή στους εργοδότες "Μαϊμούδες"!

Δυστυχώς δεν υπάρχουν μόνο τσάντες, παπούτσια, ρούχα και αρώματα 'μαϊμούδες', αλλά και εργοδότες. Αυτό μάλιστα είναι το χειρότερο είδος, γιατί τους πληρώνεις αδρά με την εργασία σου, χαραμίζοντας τον χρόνο σου και την ψυχική σου ηρεμία, χωρίς να αποζημιωθείς ποτέ.

Επιτήδειοι εκμεταλλεύονται την ελπίδα των άνεργων για εύρεση εργασίας και κλέβουν τις εργατοώρες τους και τους κόπους τους χωρίς να βάλουν καθόλου το χέρι στην τσέπη.


Τα σημάδια είναι ολοφάνερα, αρκεί να τα μην τα αγνοήσεις μέσα στον ενθουσιασμό σου.

ΣΗΜΑΔΙ 1ο - ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ
Βρίσκεις στις μικρές αγγελίας κάτι που σου ταιριάζει κουτί.

ΣΗΜΑΔΙ 2ο - Ο ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ
Παίρνεις τηλέφωνο και ο υποψήφιος εργοδότης είναι πρόθυμος να σε συναντήσει αμέσως, μιας και τα λίγα που ρώτησε για σένα τηλεφωνικά έδειξε ότι είσαι ακριβώς αυτό που ψάχνει.

ΣΗΜΑΔΙ 3ο - ΤΟ ΠΟΙΟΝ ΤΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΗ
Έχοντας μάθει το όνομα του υποψήφιου εργοδότη σου, κάνεις την ηλεκτρονική σου έρευνα και ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχει επαγγελματική δραστηριότητα που να συνδέεται μαζί του. Ανύπαρκτος! Εσύ επιμένεις όμως, είσαι ριψοκίνδυνος τύπος, έτσι; Πάμε πάρα κάτω!

ΣΗΜΑΔΙ 4ο - ΤΟ FACEBOOK
Τι γίνεται στο FACEBOOK; Δεν βρίσκεις κανένα προσωπικό προφίλ, ή βρίσκεις κάποιο εγκαταλελειμένο χωρίς φωτογραφίες, με σκόρπιες και ανούσιες αναρτήσεις ή σπαμαρισμένο από άσχετους.

ΣΗΜΑΔΙ 5ο - ΚΙ ΑΛΛΟ FACEBOOK
Ακόμα στο FACEBOOK είμαστε. Μπορεί να ανακαλύψεις κάποια επαγγελματική σελίδα ή κάποιο Group, σε άθλια κατάσταση, που η διαχείρισή τους δείχνει να γίνεται από αλλοδαπό πεντάχρονο.

ΣΗΜΑΔΙ 6ο - TO WEB SITE
Συγνώμη, τι είναι αυτό; Απλά, δεν υπάρχει.

ΣΗΜΑΔΙ 7ο - Η "ΕΤΑΙΡΙΑ"
Όταν καταφέρεις να εντοπίσεις τον χώρο της συνάντησης, γιατί μπορεί να μην υπάρχει καν φίρμα εταιρίας σε κάποια πινακίδα, μπαίνεις τελικά μέσα και αναρωτιέσαι αν αυτό είναι γραφείο. Χαρτιά στιβαγμένα πάνω στα γραφεία και στο πάτωμα, ένα χάος όπως και η ουσία της κατάστασης.

ΣΗΜΑΔΙ 8ο - ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ
Εννοείται ότι είσαι ο ιδανικός υποψήφιος, ότι σου προσφέρουν την επιθυμητή αμοιβή και σου υπόσχονται, πριν σε γνωρίσουν, βάσει βιογραφικού και φάτσας δήθεν, αύξηση σε σύντομο διάστημα και πρόσθετες αρμοδιότητες. Βλέπεις η εταιρία κάνει απ' όλα, δουλειά θα υπάρχει πάντα. Θα δουλεύεις από το σπίτι και δεν θα ξοδεύεις έτσι και χρήματα για μετακινήσεις. Κάθε πότε θέλεις να πληρώνεσαι; Θέλεις με τη μέρα; Με τη βδομάδα; Με τον μήνα; Όποτε θέλεις. Πες το κι έγινε!

ΣΗΜΑΔΙ 9ο - Η ΕΡΓΑΣΙΑ
Έναρξη εργασίας χωρίς συμφωνητικό, χωρίς τίποτα. Πιστεύεις όμως ότι μέχρι την πρώτη πληρωμή θα τακτοποιηθεί αυτό. Αν και θα πρέπει να στέλνεις email, δεν σου δίνουν κάποιο εταιρικό. Δεν φαντάζομαι να περιμένεις επαγγελματικές κάρτες ή εταιρικό τηλέφωνο. Ξέχνα τα και δούλευε με ότι έχεις πρόχειρο. Υπομονή μέχρι να πληρωθείς και βλέπουμε.

ΣΗΜΑΔΙ 10ο - Η ΠΛΗΡΩΜΗ
Δουλεύεις λοιπόν ένα μήνα ή περισσότερο και περιμένεις να πληρωθείς. Και περιμένεις. Και περιμένεις. Σταματάς να δουλεύεις μέχρι να πληρωθείς τα χρεωστούμενα και αρχίζεις τα τηλεφωνήματα. Και ακόμα περιμένεις. Αν είσαι τυχερός, απαντά ο εργοδότης στα τηλέφωνα, αλλά φυσικά δεν ακούς αυτό που θέλεις.

ΣΗΜΑΔΙ 11ο - ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ
Στο τηλέφωνο λαμβάνεις την ίδια απάντηση: δεν έχω λεφτά τώρα, τα capital controls με έχουν τσακίσει, δεν πάνε καλά οι δουλειές, έχω μπλέξει, θα δω τι θα κάνω, κάνε υπομονή, θα σε πάρω τηλέφωνο. Σου πετάει θρασύτατα δε και το άλλο, ότι μπορεί να φταις κι εσύ γιατί δεν έφερες τα επιθυμητά αποτελέσματα, άσχετα αν αυτό είναι εντελώς αβάσιμο και αναληθές. Κι ας σκοτώθηκες στη δουλειά, κι ας ήσουν τίμιος μέχρι αηδίας, αν και θα μπορούσες να 'κλέβεις' και λίγο μιας και δούλευες από το σπίτι, αλλά δεν το έκανες γιατί έχεις φιλότιμο.

Δυστυχώς, όπου υπάρχει φιλότιμο, υπάρχει κι ένα λαμόγιο να σε γαμάει.


Προσοχή λοιπόν. Μην πέφτεις στις παγίδες των "ιδανικών" θέσεων και μην αφήνεσαι να σε παραμυθιάζουν. Μην αγνοείς τα τυπικά της συνεργασίας που πρόκειται να κάνεις και εξασφάλιζε τη συμφωνία ΠΡΟΤΟΥ ξεκινήσεις να εργάζεσαι με γραπτά και νόμιμα έγγραφα. Αν δεν γίνει εξαρχής δεν θα γίνει ποτέ και μετά άντε να βρεις το δίκιο σου. Κάποιος άλλος θα τρίβει ευχαριστημένος τα χέρια του μετά και θα γελάει εις βάρος σου.


Δυστυχώς η κρίση ευνοεί τα λαμόγια στην εκμετάλλευση φιλότιμων άνεργων, που τείνουν να πιστέψουν οτιδήποτε ελπίζοντας ότι θα βρουν δουλειά. Φτάνει όμως!

Διαδώστε το όπου μπορείτε, σαν ένα καμπανάκι επαγρύπνησης σε όσους αναζητούν εργασία.

vL, 14/9/2015

3 Ιουλ 2015

Βιβλιομυρικάσματα. Σκέψου έναν αριθμό, John Verdon.

Αποσπάσματα από το βιβλίο 'Σκέψου έναν αριθμό' του John Verdon. Εκδόσεις Διόπτρα.



"...όταν κάποιος έδινε δύο λόγους για μια απόφαση, το πιθανότερο ήταν ότι δεν είχε αποκαλύψει έναν τρίτο λόγο, τον πραγματικό". 

"Μην εστιάσετε στα τρομερά πράγματα που σας έκανε ο άλλος. Δεν ψάχνουμε να βρούμε κάποιον να κατηγορήσουμε. Το κάναμε αυτό σε όλη μας τη ζωή και δεν μας έβγαλε πουθενά. Το μόνο που μας έμεινε είναι μια μεγάλη και άχρηστη λίστα με ανθρώπους που επικρίνουμε για ό,τι στραβό υπάρχει στη ζωή μας! Μια μεγάλη και άχρηστη λίστα! Το πραγματικό ερώτημα, το μόνο ερώτημα που έχει σημασία είναι: 'Πού ήμουν εγώ σε όλα αυτά; Πώς άνοιξα την πόρτα που με οδήγησε σε αυτό το δωμάτιο;' Εγώ σε ηλικία εννέα χρόνων άνοιξα την πόρτα λέγοντας ψέματα για να κερδίσω τον θαυμασμό κάποιου. Εσείς πώς ανοίξατε την πόρτα";

"Ο χειρότερος πόνος στη ζωή μας προέρχεται από τα λάθη που αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε - τα πράγματα που κάναμε και έρχονται σε τόση δυσαρμονία ως προς το ποιοι είμαστε ώστε δεν αντέχουμε να τα κοιτάξουμε. Γινόμαστε δύο άνθρωποι μέσα στο ίδιο σώμα, δύο άνθρωποι που ο ένας δεν αντέχει τον άλλο. Ο ψεύτης, κι εκείνος που απεχθάνεται τα ψέματα. Ο κλέφτης, και ο άνθρωπος που απεχθάνεται τους κλέφτες. Δεν υπάρχει άλλος πόνος σαν τον πόνο αυτής της μάχης, που μαίνεται κάτω από το επίπεδο της συνειδητότητας. Προσπαθούμε να την αποφύγουμε αυτή τη μάχη, αλλά όπου κι αν πάμε μας ακολουθεί. Όπου κι αν πάμε, παίρνουμε τη μάχη μαζί μας".

"Φτιάξτε έναν κατάλογο με όλους τους ανθρώπους που θεωρείτε υπεύθυνους για τα προβλήματα της ζωής σας. Όσο πιο θυμωμένοι είστε μαζί τους τόσο το καλύτερο. Γράψτε τα ονόματά τους. Όσο πιο σίγουροι είστε για τη δική σας αθωότητα τόσο το καλύτερο. Γράψτε τι σας έκαναν και πώς σας πλήγωσαν. Μετά, ρωτήστε τον εαυτό σας πώς ανοίξατε την πόρτα. Αν πιστεύετε πως αυτή η άσκηση είναι μια ανοησία, ρωτήστε τον εαυτό σας γιατί θέλετε τόσο πολύ να την απορρίψετε. Μην ξεχνάτε, ο σκοπός δεν είναι να συγχωρήσετε τον άλλο για ό,τι σας έκανε. Δεν έχετε τη δύναμη να συγχωρήσετε κανέναν. Η συγχώρηση είναι δουλειά του Θεού, όχι δική σας. Η δική σας δουλειά είναι να απαντήσετε στο ερώτημα: 'Πώς άνοιξα την πόρτα;'"

"... Οι άνθρωποι είναι γεμάτοι εσωτερικές συγκρούσεις. Αυτές διαμορφώνουν τις σχέσεις μας, προκαλούν τις απογοητεύσεις μας, καταστρέφουν τη ζωή μας".

"... όλοι μας έχουμε τη γενική πεποίθηση: τα δικά μου προβλήματα προκαλούνται από την κατάστασή μου, αλλά τα δικά σου προκαλούνται από την προσωπικότητά σου."

"... Ο νους είναι μια μάζα από αντιφάσεις και συγκρούσεις. Λέμε ψέματα για να κάνουμε τους άλλους να μας εμπιστευτούν. Κρύβουμε τον αληθινό μας εαυτό ενώ προσπαθούμε να δημιουργήσουμε στενή επαφή με τον άλλο. Κυνηγάμε την ευτυχία με τρόπους που τη διώχνουν μακριά μας. Όταν έχουμε άδικο παλεύουμε πιο πολύ να αποδείξουμε πως έχουμε δίκιο."

"Δεν υπάρχει χειρότερος πόνος από το να έχεις δύο ανθρώπους να ζουν μέσα στο ίδιο σώμα".

"Υπάρχουν αμφιβολίες για τα πάντα. ... Ο θάνατος και οι αμφιβολίες είναι οι δύο μοναδικές βεβαιότητες της ζωής".

"Όταν έχεις αποκλείσει το αδύνατον, ό,τι απομένει, όσο απίθανο κι αν φαίνεται, πρέπει να είναι η αλήθεια". Σέρλοκ Χολμς

"Ο σκοπός της ζωής είναι να πλησιάσουμε όσο μπορούμε τους άλλους ανθρώπους".

"Μια απομονωμένη ζωή είναι μια σπαταλημένη ζωή".

"Μήπως σήμαινε ότι σε κάποιο βαθμό βλέπουμε πάντα τα γνωστά πράγματα έτσι όπως ήταν παλιά; Μήπως είμαστε κολλημένοι στο παρελθόν όχι από απλή νοσταλγία ή από ευσεβείς πόθους, αλλά από μία μέθοδο συντόμευσης της επεξεργασίας πληροφοριών στα νευρικά μας κυκλώματα; Αν αυτό που 'βλέπει' κανείς παρέχεται εν μέρει από τα οπτικά νεύρα και εν μέρη από τη μνήμη -αν αυτό που 'αντιλαμβανόμαστε' κάθε δεδομένη στιγμή είναι στην πραγματικότητα μια σύνθεση τωρινών και αποθηκευμένων αισθητήριων ερεθισμάτων- τότε παίρνει νέο νόημα η φράση 'ζω στο παρελθόν'. Έτσι, το παρελθόν ασκεί μια παράξενη τυραννία πάνω στο παρόν παρέχοντάς μας απαρχαιωμένα δεδομένα μεταμφιεσμένα ως αισθητήρια εμπειρία".

"Παραχώνεις τα πάντα κάπου όπου να μην τα βλέπεις. Αλλά δεν φεύγουν, δεν τα αφήνεις πραγματικά να φύγουν. Πρέπει να τα κοιτάξεις για να τα αφήσεις να φύγουν".

21 Ιουν 2015

Βιβλιομυρικάσματα. Ερωτοτροπίες, Javier Marías.

Αποσπάσματα από το βιβλίο 'Ερωτοτροπίες' του Χαβιέρ Μαρίας. Εκδόσεις Πατάκη.


"Ό,τι διαρκεί καταστρέφεται και τελικά σαπίζει, μας κάνει να πλήττουμε, στρέφεται εναντίον μας, μας προκαλεί κορεσμό, μας κουράζει."

"... ό,τι κάποτε μας φάνηκε ιδιαίτερα σοβαρό θα 'ρθει μια μέρα που θα μας φαίνεται ουδέτερο, απλά ένα γεγονός, απλά ένα δεδομένο."

"Όλοι καρτερούν την ευκαιρία τους ή την επιδιώκουν, μερικές φορές εξαρτάται από το πόση θέληση βάζει κανείς για την επίτευξη του κάθε πόθου, πόση πρεμούρα και υπομονή για την επίτευξη κάθε σκοπού, όσο μεγαλομανής και εξωφρενικός κι αν είναι."

"... ποτέ δεν ξέρει κανείς αν ό,τι του λένε είναι αλήθεια, ποτέ δεν υπάρχει βεβαιότητα για τίποτα που δεν προέρχεται από εμάς τους ίδιους, κι ακόμα κι αυτό παίζεται."




"Σε κάθε άνιση σχέση, δίχως ταυτότητα ούτη ρητή παραδοχή, ο ένας τείνει να παίρνει την πρωτοβουλία, να τηλεφωνεί ή να προτείνει να συναντηθούν, και ο άλλος έχει δύο δυνατότητες, δυο δρόμους για να πετύχει τον ίδιο στόχο να μη χαθεί, να μην εξαφανιστεί αμέσως, έστω κι αν πιστεύει ότι αυτός θα είναι έτσι κι αλλιώς ο τελικός του προορισμός. Ο ένας δρόμος είναι να αρκεστεί να περιμένει, να μην κάνει ποτέ κάποιο βήμα, να ευελπιστεί ότι μπορεί να τον αποζητήσουν κι ότι η σιωπή και η απουσία του μπορεί να αποδειχτούν απρόσμενα ανυπόφορες και ανησυχητικές, αφού όλοι οι άνθρωποι γρήγορα συνηθίζουν ό,τι τους χαρίζεται ή ό,τι υπάρχει. Ο δεύτερος είναι να επιχειρεί να παρεισφρέει στην καθημερινότητα του άλλου, να παραμένει δίχως να επιμένει, να δημιουργεί τον δικό του χώρο με διάφορες προφάσεις, να τηλεφωνεί όχι για να προτείνει κάτι -αυτό είναι ακόμα απαγορευμένη περιοχή-, μα για να ρωτήσει οτιδήποτε, να ζητήσει κάποια συμβουλή ή κάποια χάρη, να διηγηθεί ό,τι του συμβαίνει -ο πιο αποτελεσματικός και δραστικός τρόπος να εμπλέξεις κάποιον- ή να δώσει κάποια πληροφορία· να είναι παρών, να δρα σαν υπενθύμιση του εαυτού του, να σιγοτραγουδά από απόσταση, να ζουζουνίζει, να προκαλεί μια συνήθεια που εδραιώνεται ανεπαίσθητα και κρυφά, θα 'λεγε κανείς, ώσπου κάποια μέρα αυτός ο άλλος ανακαλύπτει ότι του λείπει το τηλεφώνημα που έχει γίνει κάτι συνηθισμένο, νιώθει κάτι σαν προσβολή -ή μήπως είναι η σκιά μιας εγκατάλειψης- και, ανυπόμονος, σηκώνει βεβιασμένα το ακουστικό, βρίσκει μια παράλογη δικαιολογία και πιάνει τον εαυτό του να σχηματίζει εκείνος τον αριθμό."

"Το ξελόγιασμα είναι ασήμαντο, η προσμονή του αντίθετα είναι ουσιαστική."

"Άπαξ και αποφασίσει κανείς ότι τα πράγματα δεν κυλάνε, ότι δε διαλύονται ούτε σβήνουν ήσυχα, ούτε είναι χλωμή η κατάληξή τους, τότε κατά κανόνα γίνεται επίπονο και σχεδόν αδύνατον να περιμένει· πρέπει να το πει και να το ξεστομίσει αμέσως, πρέπει να το μεταδώσει στον άλλο για να απαλλαγεί με τη μία, για να ξέρει τι τον περιμένει και να μην ξεγελιέται και καμαρώνει, για να μη νομίζει πως συνεχίζει να είναι κάποιος στη ζωή μας όταν πλέον δεν είναι, ότι καταλαμβάνει μια θέση στους λογισμούς μας και στην καρδιά μας ενώ έχει αντικατασταθεί· για να σβηστεί από τη ζωή μας δίχως καθυστέρηση."

"Η απουσία ενθουσιασμού δεν κρύβεται και την αντιλαμβάνεται ακόμα και ο πιο αισιόδοξος."

"... είναι γελοίο που έπειτα από τόσους αιώνες πρακτικής και απίστευτων εξελίξεων και εφευρέσεων δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε πότε λέει κανείς ψέματα· φυσικά αυτό μας ωφελεί και μας ζημιώνει όλους εξίσου, ίσως να είναι το μοναδικό οχυρό ελευθερίας που μας απομένει."

"Ο κόσμος είναι γεμάτος τεμπέληδες και απαισιόδοξους που δεν καταφέρνουν τίποτα επειδή δεν προσηλώνονται σε τίποτα, κι ύστερα παραπονιούνται και νιώθουν αποτυχημένοι και τροφοδοτούν την πικρία τους προς καθετί εξωτερικό. Έτσι είναι τα περισσότερα άτομα, ηλίθιοι αργόσχολοι, ηττημένοι προκαταβολικά, εξαιτίας της τοποθέτησής τους στη ζωή και εξαιτίας του ίδιου του εαυτού τους."

"Το πέρασμα του χρόνου ξεσηκώνει και συνάζει την όποια καταιγίδα, ακόμη κι αν στην αρχή δεν υπήρχε το παραμικρό σύννεφο στον ορίζοντα. Αγνοούμε το τι θα μας κάνει ο χρόνος με τις λεπτές, αδιόρατες στρώσεις του που επικαλύπτουν η μία την άλλη, σε τι είναι ικανός να μας μεταμορφώσει. Προχωρά αθόρυβα, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, βήμα το βήμα, μοχθηρός, περνά απαρατήτητος στο λαθραίο έργο του, το τόσο σεβαστικό και προσεκτικό που δε μας δίνει ποτέ μια σπρωξιά, ούτε κανένα ξάφνιασμα. Κάθε πρωί εμφανίζεται με την καθησυχαστική και αμετάβλητη όψη του και μας βεβαιώνει για το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει: ότι όλα είναι εντάξει και τίποτα δεν αλλάζει, ότι όλα είναι όπως χθες -η ισορροπία δυνάμεων-, ότι τίποτα δεν κερδίζεται και τίποτα δε χάνεται, ότι το πρόσωπό μας είναι το ίδιο καθώς και τα μαλλιά μας και το περιβάλλον μας, ότι όποιος μας μισούσε εξακολουθεί να μας μισεί και όποιος μας αγαπούσε εξακολουθεί να μας αγαπά. Και συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, όντως, μόνο που δε μας επιτρέπει να το αντιληφθούμε με τα μπαμπέσικα λεπτά του και τα μουλωχτά του δευτερόλεπτα, ώσπου έρχεται μια μέρα παράξενη, αδιανόητη, όπου τίποτα δεν είναι όπως ήταν πάντα..."

"Η αλήθεια δεν είναι ποτέ διαυγής, είναι πάντα ένα χάος. Ακόμη κι όταν την έχεις ξεδιαλύνει."



29 Απρ 2015

Κάτω οι ώμοι, μέσα η κοιλιά, σφιχτός πωπός

Το γυμναστήριο για μένα είναι κάτι παραπάνω από φυσική άσκηση. Είναι αγαπημένη καθημερινή συνήθεια, κάψουλα ψυχανάλυσης, απόσπασμα κοινωνικοποίησης.

Νοιώθω όμορφα από τη στιγμή που αρχίζω να ετοιμάζομαι, φορώντας τα πρόχειρα αθλητικά μου ρούχα, κατά βάση μαύρα - από αγάπη για το χρώμα κι όχι απαραίτητα γιατί μας δείχνει πιο αδύνατες - ή το πολύ επιλέγοντας κάποια διχρωμία βασισμένη σε αγαπημένες αποχρώσεις του ροζ, του κίτρινου ή του πράσινου συνήθως. Δεν χρειάζεται να βαφτώ ή να φτιάξω ιδιαίτερα τα μαλλιά μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πάω κι εντελώς απεριποίητη και σίγουρα θέλω να μοσχοβολάω καθαριότητα και φρεσκάδα. Η κολώνια χωρίς οινόπνευμα με βάση το σανδαλόξυλο είναι η αγαπημένη μου επιλογή, μιας και δεν βλάπτει και τα ταττού μου, για τα οποία ομολογουμένως καμαρώνω ιδιαίτερα. 

Η προετοιμασία μου θυμίζει λίγο σχολείο. Ποδίτσα, μαλλιά μαζεμένα να μη πέφτουν στο πρόσωπο, καθαρά νύχια. Ποτέ δεν ήμουν η γκομενίτσα που σκόπευα να εντυπωσιάσω με την εμφάνισή μου. Προτιμούσα να γίνομαι αρεστή και αποδεκτή με τη μαθητική μου συνέπεια και τη διακριτική μου ευγένεια στις συμμαθήτριες και τους δασκάλους μου. Τώρα αυτό αν λέγεται σπασικλάκι ή μπάζο, δεν ξέρω, μπορεί. Ίσως να έφταιγε ότι η μόνη πιθανότητα να με δουν αγόρια ήταν στο δρόμο, γιατί και τα 12 σχολικά μου χρόνια πήγαινα σε θηλέων. Η έλλειψη συναναστροφής με το αντίθετο φύλλο είχε σαν αντίκτυπο ένα πλήθος βιωμάτων πλατωνικού έρωτα και περιστάσεων ντροπής και αμηχανίας ακόμα και στην όψη ενός αγοριού - ταχυκαρδίες, τρέμουλο και πρόσωπο πατζάρι - μέχρι την αντιστροφή της διαδικασίας αργότερα που με έκανε να πέσω πάνω τους με τα μούτρα. Η επιθυμία να είμαι το καλό παιδί είχε πλέον μεταλλαχτεί.

Έτοιμη λοιπόν, με το σακίδιο και το στρωματάκι μου στον ώμο. Πέντε λεπτά περπάτημα μέχρι να φτάσω στο γυμναστήριο και να ανέβω στον 2ο όροφο του ερηπωμένου εμπορικού κέντρου (φάντασμα το λέμε εδώ και χρόνια στην οικογένειά μου). Ήδη νοιώθω χαρούμενη, πριν ακόμα περάσω την πόρτα. Μέχρι να μπω χαζεύω μέσα από τα τζάμια.

Αυτό που αντικρύζω αρχικά είναι στο βάθος αριστερά τα ντουκάκια, που φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν τους μυς τους με βαράκια και όργανα, μέσα σε μαύρα φανελάκια οι περισσότεροι και με τον ιδρώτα να γυαλίζει στο σώμα τους. Πάντα κοιτάζω πρώτα προς τα εκεί, δήθεν με αδιαφορία, αλλά απολαμβάνω τη θέα, ψέματα να πω; 

Στους διαδρόμους λίγο πιο πέρα βαδίζουν ή τρέχουν, ασυντόνιστα μεταξύ τους, άτομα διαφορετικού φύλου και ηλικίας κάθε φορά. Μα γιατί είναι πάντα άλλοι; Μάλλον δεν έχω καλή παρατηρητικότητα, ποτέ δεν είχα. Δεν θυμάμαι κανέναν. Μου δημιουργεί μια ανακούφιση που ποτέ δεν είναι όλοι οι διάδρομοι πιασμένοι. Έτσι όποτε το αποφασίσω, μόλις ελαττώσω ή κόψω το τσιγάρο ελπίζω, δεν θα έχω πρόβλημα να μπω κι εγώ στο παιχνίδι των χάμστερ. 

Στα δεξιά τα ελλειπτικά, κι άλλοι διάδρομοι, ποδήλατα. Το τρίτο είναι το δικό μου. Εκεί έκανα την πρώτη φορά και καταναγκαστικά θα πρέπει να κάνω εκεί κάθε φορά όταν το αποφασίσω. Όταν είναι πιασμένο σκέφτομαι "άντε τελειώνεις; αυτό είναι το δικό μου ποδήλατο", παράλληλα όμως μου δίνεται και μια βολική δικαιολογία που δεν κάνω για κάνα μισάωρο μετά τη γυμναστική στα ομαδικά επάνω, όπως θα το ήθελα, αν πειθαρχούσε η συνέπεια στις επιθυμίες μου. Την άλλη φορά. Και μετά πάλι την άλλη φορά, να μην είμαι κουρασμένη. Τα πόδια μου λένε "πήγαινε σπίτι" κατεβαίνοντας για να φύγω και ούτε που κοιτάζω ξανά προς τα εκείνη την κατεύθυνση.

Τραβάω την πόρτα (επιτέλους σταμάτησα να την σπρώχνω ανάποδα), ένα γεια στη σπάνια περίπτωση που κάποιος είναι στη γραμματεία κι επάνω βιαστικά. Στην κορυφή της σκάλας ρίχνω αμέσως τη ματιά μου στα παπούτσια που είναι μαζεμένα έξω από την αίθουσα γυμναστικής και κόβω κίνηση. Έχοντας φτάσει μόλις κάνα 5λεπτο νωρίτερα, γιατί βαριέμαι να περιμένω περισσότερο, καταλαβαίνω αν θα φάμε στρίμωγμα. Λιγότερα παπούτσια σημαίνει μεγαλύτερα περιθώρια επιλογής στησίματος στο χώρο και καλύτερη επίβλεψη από τους γυμναστές. Χαρούλες! Από την άλλη αν γίνεται χαμός, ξέρω ότι θα ζήσω το σκηνικό "προσευχή στο τζαμί" με  κολλημένα μεταξύ τους στρώματα, σε απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλον.

Αποδυτήρια. Ντουλαπάκι 111 ευθεία στο βάθος. Πάντα το ίδιο κι ας λείπει η κρεμάστρα για το μπουφάν ή τη φουτερένια ζακέτα μου. Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, γιατί δεν παίρνω κάποια από άλλο ντουλαπάκι; Το προσπερνάω αυτό και συνεχίζω. Αν είναι πιασμένο το 111 διαλέγω το αμέσως επόμενο ή το μεθεπόμενο από τα αριστερά ή τα δεξιά. Κάποια φορά, από συνήθεια, είχα ανοίξει το 111 και βρήκα άλλα πράγματα μέσα. Ποιο το νόημα αλήθεια να βάζουμε λουκετάκι αν ένα κλειδί ανοίγει κι άλλα λουκέτα; Ζακέτα, τσάντα μέσα, κινητό στο αθόρυβο (δεν θέλω να βελάζει αν με πάρει κανείς -στην κυριολεξία εφόσον για ήχο κλήσης έχω αρνί φυσικά), διπλοέλεγχος ότι κρατάω στο χέρι το κλειδάκι μου και δεν το έχω ξεχάσει στην τσάντα πριν το οριστικό κλικ του λουκέτου. Πανέτοιμη.

Βγάζω τα παπούτσια μου και τα αφήνω πάντα με τον ίδιο τρόπο κόντρα στη γυψοσανίδα, με τις μύτες κάτω και τις φτέρνες πάνω, για να βάζω το κλειδάκι μέσα και να κατρακυλάει στις μύτες. Μπαίνω στην αίθουσα, λέω γεια στον αέρα ρίχνοντας διακριτική ματιά να δω αν υπάρχουν γνώριμα πρόσωπα. Είπαμε, δεν διακρίνομαι για την παρατηρητικότητά μου. Παρόλα αυτά έχω ανταλλάξει δυο κουβέντες παραπάνω με κάποιες, μπορεί να τις χαιρετίσω και στο δρόμο αν τις δω, κι ας μη θυμάμαι τα ονόματά τους πέρα από 2-3. Όχι, μία. Έχω θέμα τελικά! 

Η τοποθέτηση του στρώματος στο χώρο δεν είναι εντελώς τυχαία, κι ας το αφήνω να δείχνει έτσι, εντελώς το αντίθετο θα έλεγα. Στηρίζεται σε κάποιους παράγοντες που λειτουργώντας μηχανικά καθορίζουν την τελική μου επιλογή.
1. Να έχει καλή θέα στον μπροστινό ή και σε πλαϊνό παράλληλα καθρέφτη, για να ελέγχω τη στάση του σώματός μου στις ασκήσεις.
2. Να μην είναι πολύ πίσω για να βλέπω τη γυμνάστρια, αλλά να νοιώθω ότι με βλέπει κι εκείνη για να μη λουφάρω στα δύσκολα.
3. Η απόσταση από τα γειτονικά στρώματα να είναι αρκετή για να μη κουτουλάμε όταν απλωνόμαστε.
4. Να μη με χτυπάει ο ήλιος, γιατί με ενοχλεί στα μάτια και ζεσταίνομαι μετά υπερβολικά.
5. Η γραμμή του στρώματος να εφάπτεται ή να είναι παράλληλη με τη γραμμή από τα πλακάκια. Γιατί; Δεν είναι σημαντικό αυτό; Χα!
Στρωμένο, έτοιμο. Κάθε φορά που το βλέπω το νοιώθω σαν ένα κομμάτι σπιτιού, ένα κομμάτι πάτριο έδαφος σε ξένη χώρα. Τι καλά που το πήρα από το Amazon, πρασινούλι με τα φυλλαράκια του και τον ασορτί ιμάντα μεταφοράς. Καμία σύγκριση με την αίσθηση που μου έδιναν παλιότερα τα κοινόχρηστα στρώματα του γυμναστηρίου με την σκληρή μου πετσέτα επάνω. Αυτό κι ας είναι άβολα λεπτούλι για κάποιες ασκήσεις, τις μπρούμητα κυρίως, δεν θα το άλλαζα πλέον με τίποτα. Εμπρός λοιπόν καλό μου στρωματάκι, είμαστε έτοιμοι να γίνουμε πάλι ένα, να τριφτούμε και να πονέσουμε μαζί σαν αφηνιασμένοι εραστές. 

Η αμήχανη σιωπή πριν το μάθημα σπάει από ανάλαφρες κουβεντούλες ανάμεσα σε κυρίες που έχουν αναπτύξει ήδη κάποιες σχέσεις μέσα ή έξω από το γυμναστήριο. Με χαλαρώνει πολύ αυτό. Χαίρομαι την μερική μου απομόνωση μέσα σε μια ζωντανή και οικεία ατμόσφαιρα που μου δίνει ένα είδος ασφάλειας. Προσωπικά προτιμώ να σιωπώ, να παρατηρώ, να περιμένω. 

Η γυμνάστρια είναι εδώ. Ευτυχώς την κατασυμπαθώ αλλιώς δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω σωστά. Το δέσιμο με τους γυμναστές μου είναι ο βασικός λόγος που παραβλέπω και τις λειτουργικές αδυναμίες του γυμναστηρίου. Με τον δάσκαλο της γιόγκα, ας πούμε, διέκοψα κάθε επαφή γιατί, εντελώς ασυμβίβαστα με τον ρόλο του, ήταν τσαντίλας και προσβλητικός. Ενώ μας έκανε παρατήρηση σα να είμαστε πεντάχρονα, να μη βγαίνει κιχ όση ώρα περιμέναμε να ξεκινήσουμε, μπορούσε με μια γελοία αφορμή να κάνει 15 λεπτά μαλακίες κήρυγμα κι εννοείται πάει η αυτοσυγκέντρωση και κάθε προοπτική ηρεμίας. Συγχίστηκα μόνο που τα θυμήθηκα πάλι.

Η μουσική ξεκίνησε. Όρθιες. Ζέσταμα. Κοιτάζω το σώμα μου στον καθρέφτη για να δω πως μου φαίνονται τα κιλά μου. Καλά θα είναι να χάσω κάτι ακόμα, αλλά εντάξει. Είμαι αρκετά συμφιλιωμένη με το σώμα μου. Μου αρέσει να παρατηρώ τη διαφορά μετά από ένα 8μηνο γυμναστικής και μου δίνει κίνητρο να προχωράω δυναμικότερα. 

Αγαπώ τη ρουτίνα των ασκήσεων, χωρισμένες σε ομάδες για να γυμνάζουν όλο το σώμα, με την ίδια σχεδόν σειρά και με μικρές παραλλαγές στην εκτέλεση. Η επανάληψη με κάνει να εστιάζω στις λεπτομέρειες και να προσπαθώ να τις τελειοποιώ και να τις δυσκολεύω στα μέτρα μου. Τα μουσικά κομμάτια έχουν συνδεθεί πια με τη γύμναση συγκεκριμένων μυών. Νομίζω ότι αν ακούσω κάποιο από αυτά τα τραγούδια έξω, θα πονέσει κάποιος μυς μου, σαν το σκύλο του Pavlov που του έτρεχαν τα σάλια με το καμπανάκι. 

Δεν υπάρχει κανείς πια γύρω, είμαι συγκεντρωμένη στις ασκήσεις μου. Όταν το επιτρέπει η στάση του σώματος, εστιάζω τη ματιά μου στα φυλλώματα των δέντρων έξω από το παράθυρο και συγχρονίζω την αναπνοή μου με την κίνησή τους από τον αέρα. "Κάτω οι ώμοι". Όσες φορές και να στο θυμήσουν, πάντα θα πρέπει να τους σπρώξεις λίγο προς τα κάτω. Κατάλοιπο του τρόπου ζωής μας. Στα δύσκολα ρίχνω μια ματιά στις κυρίες γύρω μου για συμπαράσταση. "Μη ξεχνάτε να αναπνέετε". Ακούγεται χαζό αλλά μερικές φορές πραγματικά πάω να σκάσω. 

Την πρώτη φορά που θα κοιτάξω το ρολόι μου είναι πάντα, μα πάντα, μισή ώρα μετά. Κάπου ανάμεσα στους κοιλιακούς. Οι αγαπημένες μου ασκήσεις είναι αυτές στο πλάι και παρακαλάω κάθε φορά να μην προσπεραστούν για να δώσουν τη θέση τους σε άλλες, κυρίως ραχιαίες, που τις αντιπαθώ τα μάλα. Αυτές και τις ισομετρικές. Οι χειρότερές μου, αλλά κι εκεί υπάρχει βελτίωση όσο δυναμώνω κι αυτό μου δίνει παρηγοριά κι ικανοποίηση. "Λίγο ακόμα. Μένουμε εκεί. Κι άλλο". Πόνος! Γλυκός μυικός πόνος που μετατρέπεται μετά σε ευεξία. 

Μου αρέσει να γυμνάζομαι με καθοδήγηση. Δοκίμασα και στο σπίτι με βιντεάκι από το YouTube αλλά δεν ήταν το ίδιο. Θέλω προσωπική επαφή. Να νοιώθω ότι πειθαρχώ σε εντολές. Να με διορθώνουν και να μου επιβραβεύουν την προσπάθεια. Όταν δυσκολεύομαι, να πεισμώνω και να το κάνω όχι μόνο για μένα, αλλά και για τη γυμνάστρια. Με βλέπει, θέλω να με δει ότι τα κατάφερα. Όπως μπορούν οι άλλες, θα μπορέσω κι εγώ. Είμαι μόνη με τον εαυτό μου μέσα σε μια ομάδα. Κάνουμε όλες μαζί, και η καθεμία για τον εαυτό της, κάτι που μας οφελεί και μας ευχαριστεί. 

Η κούραση δεν είναι πάντα η ίδια. Μερικές φορές νοιώθω κουρασμένη πριν καν αρχίσουμε. Έχω παρατηρήσει ότι ο κακός βραδινός ύπνος και η κακή ψυχολογία είναι αυτά που με ρίχνουν περισσότερο. Ακόμα κι έτσι, όμως, όταν φεύγω από το γυμναστήριο είμαι πάντα καλύτερα από πριν. 

"Amor, Amor - Arno Elias" στο Pilates. Αχ τι καλά! Διατάσεις, τεντωνόμαστε τώρα. Χαλαρώνουμε το σώμα μας με ελεύθερες αναπνοές. Οι ενδορφίνες χορεύουν μαζί μου. Δυο βαθειές αναπνοές και φύγαμε. Είμαι καλά! Αύριο πάλι!
viciousLamb, 29.4.2015

19 Απρ 2015

Αποφάσεις


Μικρές και μεγάλες αποφάσεις. Όλες οδηγούν σε κάποιο μονοπάτι που καταλήγει σε ένα ξεχωριστό προορισμό.


Πόσοι από εμάς δεν έχουμε αναρωτηθεί, έστω για μια φορά στη ζωή μας, τι θα είχε απογίνει αν σε κάποια χρονική στιγμή του παρελθόντος είχαμε πάρει μια διαφορετική απόφαση; 

Πού θα βρισκόμαστε τώρα; Με ποιους θα είμαστε μαζί; Πόσο πετυχημένοι θα είχαμε γίνει; Θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι; 

Εύκολο να λέμε τώρα ότι αν αρχίζαμε ξανά θα κάναμε κάτι διαφορετικό. Όμως τώρα είμαστε κι εμείς διαφορετικοί, φορτωμένοι με εμπειρίες και γνώσεις που μας έλειπαν τότε. Αν γυρνούσαμε πίσω στο χρόνο όπως είμαστε μέσα μας σήμερα, θα αλλάζαμε σίγουρα κάποια πράγματα; Όλες αυτές τις μεγάλες ή μικρές αποφάσεις που μας οδήγησαν σε λάθη αλλά και σε χαρούμενες στιγμές που ζήσαμε; Θα είχαμε το θάρρος ή ακόμα την επιθυμία να τα σβήσουμε όλα, να απαρνηθούμε τον σημερινό μας εαυτό και να φτιάξουμε ένα καινούργιο, βασισμένο σε νέα ρίσκα, σε νέα λάθη, σε άγνωστες χαρές; Ποιος θα μπορούσε να μας εγγυηθεί ότι τελικά θα ήταν καλύτερα;

Κάθε μέρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέες προκλήσεις, μας προβληματίζουν διλήμματα, μας τρώνε οι ανασφάλειες και καραδοκούν οι φόβοι. Άλλοτε ακολουθούμε τη φωνή της λογικής κι άλλοτε τυφλά το ένστικτό μας ή συνδυασμό και των δύο με κάτι να υπερισχύει του άλλου, ανάλογα τον χαρακτήρα μας και την περίσταση. Πλέκουμε πιθανά σενάρια με χιλιάδες αν και πως και καταλήγουμε σε εναλλακτικές λύσεις. Κουβεντιάζουμε με τον εαυτό μας, συμβουλευόμαστε φίλους και γνωστούς, κοιμόμαστε και ξυπνάμε αναζητώντας τη σωστή απάντηση σε ότι μας απασχολεί. Θέλουμε να είμαστε σίγουροι ότι κάνουμε το σωστό. Υπάρχει όμως σωστό και λάθος ή απλά υπηρετούμε πεπραγμένα κοινωνικά πρότυπα; 

Τις περισσότερες φορές η απάντηση βρίσκεται ήδη μέσα μας από την πρώτη στιγμή. Ξέρουμε τι είναι αυτό που θα μας οφελήσει. Απλά πολλές φορές θέλουμε να οραματιστούμε την ιστορία μέχρι το τέλος και μετά να αρχίσουμε να τη ζούμε. Δεν τολμάμε να βουτήξουμε πριν να δούμε αν πατώνουμε. Μήπως έτσι περιπλέκουμε και καθυστερούμε ανώφελα τα πράγματα ίσα-ίσα για να έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι δικαιώνουμε την ορθότητα της απόφασης; 

Δημιουργούμε στον εαυτό μας περιττά άγχη. Τα φανταστικά μας σενάρια μπορούν να ανατραπούν οποιαδήποτε στιγμή από απρόβλεπτους παράγοντες. Πόσες φορές δεν μας έχει συμβεί αυτό; Να έχουμε ζυγίσει και μελετήσει κάποιο θέμα και στο τέλος να εξελίσσεται εντελώς διαφορετικά από το προγραμματισμένο. 



Δεν είναι καλύτερα λοιπόν να κυλάμε στη ροή των επιθυμιών μας και να ρουφάμε το μεδούλι της κάθε στιγμής; Να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις όπως έρχονται μεμονωμένα; Να ακολουθούμε το δικό μας σωστό και λάθος, όπως ταιριάζει σε εμάς καλύτερα, με τον δέοντα σεβασμό εννοείται και στους γύρω μας;

Αποφάσεις που πήραμε ή δεν πήραμε μπορεί να αφήνουν απωθημένα στον καθένα μας. Πράγματα που θα θέλαμε να έχουμε κάνει και τα αφήσαμε να ξεχαστούν ή δεν τα τολμήσαμε ποτέ. Μερικά όμως μπορούμε ακόμα να τα κάνουμε και μάλιστα να μας δώσουν πιο ολοκληρωμένη και συνειδητοποιημένη ικανοποίηση. Κάποια άλλα ίσως να μη τα κάνουμε ποτέ. Και τι πειράζει όμως; Σημασία έχει ότι αυτή είναι η ζωή μας, η δική μας ζωή, την έχουμε κερδίσει στιγμή-στιγμή και είναι στο χέρι μας να την απολαύσουμε ως το τέλος με τον τρόπο που θα επιλέξουμε εμείς για εμάς.

viciousLamb, 19.04.2015