Κάτω οι ώμοι, μέσα η κοιλιά, σφιχτός πωπός

Το γυμναστήριο για μένα είναι κάτι παραπάνω από φυσική άσκηση. Είναι αγαπημένη καθημερινή συνήθεια, κάψουλα ψυχανάλυσης, απόσπασμα κοινωνικοποίησης.

Νοιώθω όμορφα από τη στιγμή που αρχίζω να ετοιμάζομαι, φορώντας τα πρόχειρα αθλητικά μου ρούχα, κατά βάση μαύρα - από αγάπη για το χρώμα κι όχι απαραίτητα γιατί μας δείχνει πιο αδύνατες - ή το πολύ επιλέγοντας κάποια διχρωμία βασισμένη σε αγαπημένες αποχρώσεις του ροζ, του κίτρινου ή του πράσινου συνήθως. Δεν χρειάζεται να βαφτώ ή να φτιάξω ιδιαίτερα τα μαλλιά μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πάω κι εντελώς απεριποίητη και σίγουρα θέλω να μοσχοβολάω καθαριότητα και φρεσκάδα. Η κολώνια χωρίς οινόπνευμα με βάση το σανδαλόξυλο είναι η αγαπημένη μου επιλογή, μιας και δεν βλάπτει και τα ταττού μου, για τα οποία ομολογουμένως καμαρώνω ιδιαίτερα. 

Η προετοιμασία μου θυμίζει λίγο σχολείο. Ποδίτσα, μαλλιά μαζεμένα να μη πέφτουν στο πρόσωπο, καθαρά νύχια. Ποτέ δεν ήμουν η γκομενίτσα που σκόπευα να εντυπωσιάσω με την εμφάνισή μου. Προτιμούσα να γίνομαι αρεστή και αποδεκτή με τη μαθητική μου συνέπεια και τη διακριτική μου ευγένεια στις συμμαθήτριες και τους δασκάλους μου. Τώρα αυτό αν λέγεται σπασικλάκι ή μπάζο, δεν ξέρω, μπορεί. Ίσως να έφταιγε ότι η μόνη πιθανότητα να με δουν αγόρια ήταν στο δρόμο, γιατί και τα 12 σχολικά μου χρόνια πήγαινα σε θηλέων. Η έλλειψη συναναστροφής με το αντίθετο φύλλο είχε σαν αντίκτυπο ένα πλήθος βιωμάτων πλατωνικού έρωτα και περιστάσεων ντροπής και αμηχανίας ακόμα και στην όψη ενός αγοριού - ταχυκαρδίες, τρέμουλο και πρόσωπο πατζάρι - μέχρι την αντιστροφή της διαδικασίας αργότερα που με έκανε να πέσω πάνω τους με τα μούτρα. Η επιθυμία να είμαι το καλό παιδί είχε πλέον μεταλλαχτεί.

Έτοιμη λοιπόν, με το σακίδιο και το στρωματάκι μου στον ώμο. Πέντε λεπτά περπάτημα μέχρι να φτάσω στο γυμναστήριο και να ανέβω στον 2ο όροφο του ερηπωμένου εμπορικού κέντρου (φάντασμα το λέμε εδώ και χρόνια στην οικογένειά μου). Ήδη νοιώθω χαρούμενη, πριν ακόμα περάσω την πόρτα. Μέχρι να μπω χαζεύω μέσα από τα τζάμια.

Αυτό που αντικρύζω αρχικά είναι στο βάθος αριστερά τα ντουκάκια, που φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν τους μυς τους με βαράκια και όργανα, μέσα σε μαύρα φανελάκια οι περισσότεροι και με τον ιδρώτα να γυαλίζει στο σώμα τους. Πάντα κοιτάζω πρώτα προς τα εκεί, δήθεν με αδιαφορία, αλλά απολαμβάνω τη θέα, ψέματα να πω; 

Στους διαδρόμους λίγο πιο πέρα βαδίζουν ή τρέχουν, ασυντόνιστα μεταξύ τους, άτομα διαφορετικού φύλου και ηλικίας κάθε φορά. Μα γιατί είναι πάντα άλλοι; Μάλλον δεν έχω καλή παρατηρητικότητα, ποτέ δεν είχα. Δεν θυμάμαι κανέναν. Μου δημιουργεί μια ανακούφιση που ποτέ δεν είναι όλοι οι διάδρομοι πιασμένοι. Έτσι όποτε το αποφασίσω, μόλις ελαττώσω ή κόψω το τσιγάρο ελπίζω, δεν θα έχω πρόβλημα να μπω κι εγώ στο παιχνίδι των χάμστερ. 

Στα δεξιά τα ελλειπτικά, κι άλλοι διάδρομοι, ποδήλατα. Το τρίτο είναι το δικό μου. Εκεί έκανα την πρώτη φορά και καταναγκαστικά θα πρέπει να κάνω εκεί κάθε φορά όταν το αποφασίσω. Όταν είναι πιασμένο σκέφτομαι "άντε τελειώνεις; αυτό είναι το δικό μου ποδήλατο", παράλληλα όμως μου δίνεται και μια βολική δικαιολογία που δεν κάνω για κάνα μισάωρο μετά τη γυμναστική στα ομαδικά επάνω, όπως θα το ήθελα, αν πειθαρχούσε η συνέπεια στις επιθυμίες μου. Την άλλη φορά. Και μετά πάλι την άλλη φορά, να μην είμαι κουρασμένη. Τα πόδια μου λένε "πήγαινε σπίτι" κατεβαίνοντας για να φύγω και ούτε που κοιτάζω ξανά προς τα εκείνη την κατεύθυνση.

Τραβάω την πόρτα (επιτέλους σταμάτησα να την σπρώχνω ανάποδα), ένα γεια στη σπάνια περίπτωση που κάποιος είναι στη γραμματεία κι επάνω βιαστικά. Στην κορυφή της σκάλας ρίχνω αμέσως τη ματιά μου στα παπούτσια που είναι μαζεμένα έξω από την αίθουσα γυμναστικής και κόβω κίνηση. Έχοντας φτάσει μόλις κάνα 5λεπτο νωρίτερα, γιατί βαριέμαι να περιμένω περισσότερο, καταλαβαίνω αν θα φάμε στρίμωγμα. Λιγότερα παπούτσια σημαίνει μεγαλύτερα περιθώρια επιλογής στησίματος στο χώρο και καλύτερη επίβλεψη από τους γυμναστές. Χαρούλες! Από την άλλη αν γίνεται χαμός, ξέρω ότι θα ζήσω το σκηνικό "προσευχή στο τζαμί" με  κολλημένα μεταξύ τους στρώματα, σε απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλον.

Αποδυτήρια. Ντουλαπάκι 111 ευθεία στο βάθος. Πάντα το ίδιο κι ας λείπει η κρεμάστρα για το μπουφάν ή τη φουτερένια ζακέτα μου. Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, γιατί δεν παίρνω κάποια από άλλο ντουλαπάκι; Το προσπερνάω αυτό και συνεχίζω. Αν είναι πιασμένο το 111 διαλέγω το αμέσως επόμενο ή το μεθεπόμενο από τα αριστερά ή τα δεξιά. Κάποια φορά, από συνήθεια, είχα ανοίξει το 111 και βρήκα άλλα πράγματα μέσα. Ποιο το νόημα αλήθεια να βάζουμε λουκετάκι αν ένα κλειδί ανοίγει κι άλλα λουκέτα; Ζακέτα, τσάντα μέσα, κινητό στο αθόρυβο (δεν θέλω να βελάζει αν με πάρει κανείς -στην κυριολεξία εφόσον για ήχο κλήσης έχω αρνί φυσικά), διπλοέλεγχος ότι κρατάω στο χέρι το κλειδάκι μου και δεν το έχω ξεχάσει στην τσάντα πριν το οριστικό κλικ του λουκέτου. Πανέτοιμη.

Βγάζω τα παπούτσια μου και τα αφήνω πάντα με τον ίδιο τρόπο κόντρα στη γυψοσανίδα, με τις μύτες κάτω και τις φτέρνες πάνω, για να βάζω το κλειδάκι μέσα και να κατρακυλάει στις μύτες. Μπαίνω στην αίθουσα, λέω γεια στον αέρα ρίχνοντας διακριτική ματιά να δω αν υπάρχουν γνώριμα πρόσωπα. Είπαμε, δεν διακρίνομαι για την παρατηρητικότητά μου. Παρόλα αυτά έχω ανταλλάξει δυο κουβέντες παραπάνω με κάποιες, μπορεί να τις χαιρετίσω και στο δρόμο αν τις δω, κι ας μη θυμάμαι τα ονόματά τους πέρα από 2-3. Όχι, μία. Έχω θέμα τελικά! 

Η τοποθέτηση του στρώματος στο χώρο δεν είναι εντελώς τυχαία, κι ας το αφήνω να δείχνει έτσι, εντελώς το αντίθετο θα έλεγα. Στηρίζεται σε κάποιους παράγοντες που λειτουργώντας μηχανικά καθορίζουν την τελική μου επιλογή.

1. Να έχει καλή θέα στον μπροστινό ή και σε πλαϊνό παράλληλα καθρέφτη, για να ελέγχω τη στάση του σώματός μου στις ασκήσεις.

2. Να μην είναι πολύ πίσω για να βλέπω τη γυμνάστρια, αλλά να νοιώθω ότι με βλέπει κι εκείνη για να μη λουφάρω στα δύσκολα.

3. Η απόσταση από τα γειτονικά στρώματα να είναι αρκετή για να μη κουτουλάμε όταν απλωνόμαστε.

4. Να μη με χτυπάει ο ήλιος, γιατί με ενοχλεί στα μάτια και ζεσταίνομαι μετά υπερβολικά.

5. Η γραμμή του στρώματος να εφάπτεται ή να είναι παράλληλη με τη γραμμή από τα πλακάκια. Γιατί; Δεν είναι σημαντικό αυτό; Χα!

Στρωμένο, έτοιμο. Κάθε φορά που το βλέπω το νοιώθω σαν ένα κομμάτι σπιτιού, ένα κομμάτι πάτριο έδαφος σε ξένη χώρα. Τι καλά που το πήρα από το Amazon, πρασινούλι με τα φυλλαράκια του και τον ασορτί ιμάντα μεταφοράς. Καμία σύγκριση με την αίσθηση που μου έδιναν παλιότερα τα κοινόχρηστα στρώματα του γυμναστηρίου με την σκληρή μου πετσέτα επάνω. Αυτό κι ας είναι άβολα λεπτούλι για κάποιες ασκήσεις, τις μπρούμητα κυρίως, δεν θα το άλλαζα πλέον με τίποτα. Εμπρός λοιπόν καλό μου στρωματάκι, είμαστε έτοιμοι να γίνουμε πάλι ένα, να τριφτούμε και να πονέσουμε μαζί σαν αφηνιασμένοι εραστές. 

Η αμήχανη σιωπή πριν το μάθημα σπάει από ανάλαφρες κουβεντούλες ανάμεσα σε κυρίες που έχουν αναπτύξει ήδη κάποιες σχέσεις μέσα ή έξω από το γυμναστήριο. Με χαλαρώνει πολύ αυτό. Χαίρομαι την μερική μου απομόνωση μέσα σε μια ζωντανή και οικεία ατμόσφαιρα που μου δίνει ένα είδος ασφάλειας. Προσωπικά προτιμώ να σιωπώ, να παρατηρώ, να περιμένω. 

Η γυμνάστρια είναι εδώ. Ευτυχώς την κατασυμπαθώ αλλιώς δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω σωστά. Το δέσιμο με τους γυμναστές μου είναι ο βασικός λόγος που παραβλέπω και τις λειτουργικές αδυναμίες του γυμναστηρίου. Με τον δάσκαλο της γιόγκα, ας πούμε, διέκοψα κάθε επαφή γιατί, εντελώς ασυμβίβαστα με τον ρόλο του, ήταν τσαντίλας και προσβλητικός. Ενώ μας έκανε παρατήρηση σα να είμαστε πεντάχρονα, να μη βγαίνει κιχ όση ώρα περιμέναμε να ξεκινήσουμε, μπορούσε με μια γελοία αφορμή να κάνει 15 λεπτά μαλακίες κήρυγμα κι εννοείται πάει η αυτοσυγκέντρωση και κάθε προοπτική ηρεμίας. Συγχίστηκα μόνο που τα θυμήθηκα πάλι.

Η μουσική ξεκίνησε. Όρθιες. Ζέσταμα. Κοιτάζω το σώμα μου στον καθρέφτη για να δω πως μου φαίνονται τα κιλά μου. Καλά θα είναι να χάσω κάτι ακόμα, αλλά εντάξει. Είμαι αρκετά συμφιλιωμένη με το σώμα μου. Μου αρέσει να παρατηρώ τη διαφορά μετά από ένα 8μηνο γυμναστικής και μου δίνει κίνητρο να προχωράω δυναμικότερα. 

Αγαπώ τη ρουτίνα των ασκήσεων, χωρισμένες σε ομάδες για να γυμνάζουν όλο το σώμα, με την ίδια σχεδόν σειρά και με μικρές παραλλαγές στην εκτέλεση. Η επανάληψη με κάνει να εστιάζω στις λεπτομέρειες και να προσπαθώ να τις τελειοποιώ και να τις δυσκολεύω στα μέτρα μου. Τα μουσικά κομμάτια έχουν συνδεθεί πια με τη γύμναση συγκεκριμένων μυών. Νομίζω ότι αν ακούσω κάποιο από αυτά τα τραγούδια έξω, θα πονέσει κάποιος μυς μου, σαν το σκύλο του Pavlov που του έτρεχαν τα σάλια με το καμπανάκι. 

Δεν υπάρχει κανείς πια γύρω, είμαι συγκεντρωμένη στις ασκήσεις μου. Όταν το επιτρέπει η στάση του σώματος, εστιάζω τη ματιά μου στα φυλλώματα των δέντρων έξω από το παράθυρο και συγχρονίζω την αναπνοή μου με την κίνησή τους από τον αέρα. "Κάτω οι ώμοι". Όσες φορές και να στο θυμήσουν, πάντα θα πρέπει να τους σπρώξεις λίγο προς τα κάτω. Κατάλοιπο του τρόπου ζωής μας. Στα δύσκολα ρίχνω μια ματιά στις κυρίες γύρω μου για συμπαράσταση. "Μη ξεχνάτε να αναπνέετε". Ακούγεται χαζό αλλά μερικές φορές πραγματικά πάω να σκάσω. 

Την πρώτη φορά που θα κοιτάξω το ρολόι μου είναι πάντα, μα πάντα, μισή ώρα μετά. Κάπου ανάμεσα στους κοιλιακούς. Οι αγαπημένες μου ασκήσεις είναι αυτές στο πλάι και παρακαλάω κάθε φορά να μην προσπεραστούν για να δώσουν τη θέση τους σε άλλες, κυρίως ραχιαίες, που τις αντιπαθώ τα μάλα. Αυτές και τις ισομετρικές. Οι χειρότερές μου, αλλά κι εκεί υπάρχει βελτίωση όσο δυναμώνω κι αυτό μου δίνει παρηγοριά κι ικανοποίηση. "Λίγο ακόμα. Μένουμε εκεί. Κι άλλο". Πόνος! Γλυκός μυικός πόνος που μετατρέπεται μετά σε ευεξία. 

Μου αρέσει να γυμνάζομαι με καθοδήγηση. Δοκίμασα και στο σπίτι με βιντεάκι από το YouTube αλλά δεν ήταν το ίδιο. Θέλω προσωπική επαφή. Να νοιώθω ότι πειθαρχώ σε εντολές. Να με διορθώνουν και να μου επιβραβεύουν την προσπάθεια. Όταν δυσκολεύομαι, να πεισμώνω και να το κάνω όχι μόνο για μένα, αλλά και για τη γυμνάστρια. Με βλέπει, θέλω να με δει ότι τα κατάφερα. Όπως μπορούν οι άλλες, θα μπορέσω κι εγώ. Είμαι μόνη με τον εαυτό μου μέσα σε μια ομάδα. Κάνουμε όλες μαζί, και η καθεμία για τον εαυτό της, κάτι που μας οφελεί και μας ευχαριστεί. 

Η κούραση δεν είναι πάντα η ίδια. Μερικές φορές νοιώθω κουρασμένη πριν καν αρχίσουμε. Έχω παρατηρήσει ότι ο κακός βραδινός ύπνος και η κακή ψυχολογία είναι αυτά που με ρίχνουν περισσότερο. Ακόμα κι έτσι, όμως, όταν φεύγω από το γυμναστήριο είμαι πάντα καλύτερα από πριν. 

"Amor, Amor - Arno Elias" στο Pilates. Αχ τι καλά! Διατάσεις, τεντωνόμαστε τώρα. Χαλαρώνουμε το σώμα μας με ελεύθερες αναπνοές. Οι ενδορφίνες χορεύουν μαζί μου. Δυο βαθειές αναπνοές και φύγαμε. Είμαι καλά! Αύριο πάλι!

viciousLamb, 29.4.2015