Αποσπάσματα από το βιβλίο 'Σκέψου έναν αριθμό' του John Verdon. Εκδόσεις Διόπτρα.
"...όταν κάποιος έδινε δύο λόγους για μια απόφαση, το πιθανότερο ήταν ότι δεν είχε αποκαλύψει έναν τρίτο λόγο, τον πραγματικό".
"Μην εστιάσετε στα τρομερά πράγματα που σας έκανε ο άλλος. Δεν ψάχνουμε να βρούμε κάποιον να κατηγορήσουμε. Το κάναμε αυτό σε όλη μας τη ζωή και δεν μας έβγαλε πουθενά. Το μόνο που μας έμεινε είναι μια μεγάλη και άχρηστη λίστα με ανθρώπους που επικρίνουμε για ό,τι στραβό υπάρχει στη ζωή μας! Μια μεγάλη και άχρηστη λίστα! Το πραγματικό ερώτημα, το μόνο ερώτημα που έχει σημασία είναι: 'Πού ήμουν εγώ σε όλα αυτά; Πώς άνοιξα την πόρτα που με οδήγησε σε αυτό το δωμάτιο;' Εγώ σε ηλικία εννέα χρόνων άνοιξα την πόρτα λέγοντας ψέματα για να κερδίσω τον θαυμασμό κάποιου. Εσείς πώς ανοίξατε την πόρτα";
"Ο χειρότερος πόνος στη ζωή μας προέρχεται από τα λάθη που αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε - τα πράγματα που κάναμε και έρχονται σε τόση δυσαρμονία ως προς το ποιοι είμαστε ώστε δεν αντέχουμε να τα κοιτάξουμε. Γινόμαστε δύο άνθρωποι μέσα στο ίδιο σώμα, δύο άνθρωποι που ο ένας δεν αντέχει τον άλλο. Ο ψεύτης, κι εκείνος που απεχθάνεται τα ψέματα. Ο κλέφτης, και ο άνθρωπος που απεχθάνεται τους κλέφτες. Δεν υπάρχει άλλος πόνος σαν τον πόνο αυτής της μάχης, που μαίνεται κάτω από το επίπεδο της συνειδητότητας. Προσπαθούμε να την αποφύγουμε αυτή τη μάχη, αλλά όπου κι αν πάμε μας ακολουθεί. Όπου κι αν πάμε, παίρνουμε τη μάχη μαζί μας".
"Φτιάξτε έναν κατάλογο με όλους τους ανθρώπους που θεωρείτε υπεύθυνους για τα προβλήματα της ζωής σας. Όσο πιο θυμωμένοι είστε μαζί τους τόσο το καλύτερο. Γράψτε τα ονόματά τους. Όσο πιο σίγουροι είστε για τη δική σας αθωότητα τόσο το καλύτερο. Γράψτε τι σας έκαναν και πώς σας πλήγωσαν. Μετά, ρωτήστε τον εαυτό σας πώς ανοίξατε την πόρτα. Αν πιστεύετε πως αυτή η άσκηση είναι μια ανοησία, ρωτήστε τον εαυτό σας γιατί θέλετε τόσο πολύ να την απορρίψετε. Μην ξεχνάτε, ο σκοπός δεν είναι να συγχωρήσετε τον άλλο για ό,τι σας έκανε. Δεν έχετε τη δύναμη να συγχωρήσετε κανέναν. Η συγχώρηση είναι δουλειά του Θεού, όχι δική σας. Η δική σας δουλειά είναι να απαντήσετε στο ερώτημα: 'Πώς άνοιξα την πόρτα;'"
"... Οι άνθρωποι είναι γεμάτοι εσωτερικές συγκρούσεις. Αυτές διαμορφώνουν τις σχέσεις μας, προκαλούν τις απογοητεύσεις μας, καταστρέφουν τη ζωή μας".
"... όλοι μας έχουμε τη γενική πεποίθηση: τα δικά μου προβλήματα προκαλούνται από την κατάστασή μου, αλλά τα δικά σου προκαλούνται από την προσωπικότητά σου."
"... Ο νους είναι μια μάζα από αντιφάσεις και συγκρούσεις. Λέμε ψέματα για να κάνουμε τους άλλους να μας εμπιστευτούν. Κρύβουμε τον αληθινό μας εαυτό ενώ προσπαθούμε να δημιουργήσουμε στενή επαφή με τον άλλο. Κυνηγάμε την ευτυχία με τρόπους που τη διώχνουν μακριά μας. Όταν έχουμε άδικο παλεύουμε πιο πολύ να αποδείξουμε πως έχουμε δίκιο."
"Δεν υπάρχει χειρότερος πόνος από το να έχεις δύο ανθρώπους να ζουν μέσα στο ίδιο σώμα".
"Υπάρχουν αμφιβολίες για τα πάντα. ... Ο θάνατος και οι αμφιβολίες είναι οι δύο μοναδικές βεβαιότητες της ζωής".
"Όταν έχεις αποκλείσει το αδύνατον, ό,τι απομένει, όσο απίθανο κι αν φαίνεται, πρέπει να είναι η αλήθεια". Σέρλοκ Χολμς
"Ο σκοπός της ζωής είναι να πλησιάσουμε όσο μπορούμε τους άλλους ανθρώπους".
"Μια απομονωμένη ζωή είναι μια σπαταλημένη ζωή".
"Μήπως σήμαινε ότι σε κάποιο βαθμό βλέπουμε πάντα τα γνωστά πράγματα έτσι όπως ήταν παλιά; Μήπως είμαστε κολλημένοι στο παρελθόν όχι από απλή νοσταλγία ή από ευσεβείς πόθους, αλλά από μία μέθοδο συντόμευσης της επεξεργασίας πληροφοριών στα νευρικά μας κυκλώματα; Αν αυτό που 'βλέπει' κανείς παρέχεται εν μέρει από τα οπτικά νεύρα και εν μέρη από τη μνήμη -αν αυτό που 'αντιλαμβανόμαστε' κάθε δεδομένη στιγμή είναι στην πραγματικότητα μια σύνθεση τωρινών και αποθηκευμένων αισθητήριων ερεθισμάτων- τότε παίρνει νέο νόημα η φράση 'ζω στο παρελθόν'. Έτσι, το παρελθόν ασκεί μια παράξενη τυραννία πάνω στο παρόν παρέχοντάς μας απαρχαιωμένα δεδομένα μεταμφιεσμένα ως αισθητήρια εμπειρία".
"Παραχώνεις τα πάντα κάπου όπου να μην τα βλέπεις. Αλλά δεν φεύγουν, δεν τα αφήνεις πραγματικά να φύγουν. Πρέπει να τα κοιτάξεις για να τα αφήσεις να φύγουν".
